Συλλυπητήρια Επιστολή για τον Επίσκοπο π. Φραγκίσκο | του Δημήτρη Μπάϊλα πρ. Νομάρχη Κυκλάδων

Σαράντα χρόνια κράτησε
τον σταυρό που ονειρεύτηκε από παιδί

Ήμουν περίπου 11 χρονών, όταν ο πατέρας μου με πήρε στην τελετή χειροτονίας του νέου επισκόπου. Πλήθος κόσμου. Όχι μόνο από καθολικούς της Σύρου, αλλά και άλλων νησιών, ορθοδόξων από την Ερμούπολη επισήμων κ.λ.π … αδιαχώρητο. Για να μπορέσω με όλο αυτό τον κόσμο να δω την τελετή ο πατέρας μου με σήκωσε και με κάθισε στη φαρδιά κουπαστή του υπερυψωμένου παραθύρου του πέτρινου τοίχου του ναού. Στο λαιμό του νέου Επισκόπου κρεμάστηκε ο επισκοπικός σταυρός. Και δεν θα μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση εάν όλοι όσοι μίλησαν στην τελετή δεν αναφέρονταν σε αυτόν, τονίζοντας το βάρος που έχει αυτός ο σταυρός.

Μα είναι τόσο βαρύς αυτός ο σταυρός, είπα μέσα μου, επιτέλους από τι μέταλλο είναι φτιαγμένος; Αυτό το ερώτημα χαράχτηκε στο παιδικό μυαλό μου για πολλά χρόνια και ήθελα να τον πιάσω να τον σηκώσω για να δω το βάρος του.

Πέρασαν τα χρόνια και το ερώτημα αυτό σβήστηκε από το μυαλό μου, μέχρι που το 1974 σε μια παρόμοια τελετή τον κρέμασαν στο στήθος μου. Τότε κατάλαβα το βάρος του. Τότε κατάλαβα τι εννοούσαν όσοι είχαν μιλήσει τότε και είχαν χαράξει στο μυαλό μου αυτό το ερώτημα!

Βαρύς ο σταυρός για έναν Επίσκοπο εάν αυτός θέλει να ανταποκρίνεται  στις εντολές που ο Σταυρός επιτάσσει! Όσο προσπαθείς να είσαι πιο συνεπής τόσο το βάρος μεγαλώνει! Αυτή την ιστορία μου διηγήθηκε ο Σεβασμιότατος π. Φραγκίσκος, πριν περίπου δύο χρόνια, όταν σε μια από τις συχνές επισκέψεις μου στην Άνω Σύρο τον ρώτησα εάν ο σταυρός είναι χρυσός. Χαμογέλασε μου απάντησε ότι ¨ευτυχώς είναι ανοξείδωτος!” και μου διηγήθηκε αυτή την ιστορία.

Σαράντα χρόνια σήκωσε τον σταυρό του Επισκόπου και τον σήκωσε με σεμνότητα, με συνέπεια, με ηρεμία, με δικαιοσύνη, με αγάπη για τον άνθρωπο, με χαμόγελο. Όσο βαρύς και να ήταν!!!

---

Δημήτρης Μπάϊλας
πρ. Νομάρχης Κυκλάδων

---